Ούτε για φτύσιμο

Όταν για πρώτη φορά είδα το πρόσωπο του Ζανέτου Τσαπατσάρη, που χθες πυροβόλησε και σκότωσε τον Ιάκωβο Κυριάκου στη Λάρνακα, η πρώτη αντίδραση μου ήταν πως δεν άξιζε ούτε το σάλιο να τον φτύσεις. Φίλοι μου από τις Φυλακές όπου εξέτιε ποινή, τον χαρακτήριζαν ως τον καρπαζοεισπράκτορα της πτέρυγας. Πάσχιζε απεγνωσμένα να "αναγνωριστεί" ως παράγοντας τςη Φυλακής, αλλά κανένας δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά. Από χθες "κέρδισε" την αναγνώριση αφού η ληστεία στην Τράπεζα εξελίχθηκε σε ένα ψυχρό φόνο που άφησε πίσω δύο παιδιά ορφανά. Τελικώς ο Κυριάκου που κυνήγησε τον Τσαπατσάρη ήταν ήρωας ή ανόητος; Γιατί να κινδυνέψει για να σώσει τα κλεμένα χρήματα της Τραπεζας; Ποια τράπεζα (δια)κινδύνευσε έστω και μια λίρα για να βοηθήσει έναν πελάτη της;
Ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει εξήγηση είναι ο ίδιος ο Κυριάκου. Μια εξήγηση που δεν θα μάθουμε ποτέ.