Συλλυπητήρια Πρόεδρε.

Στη κηδεία της Ειρήνης Κληρίδη προχθές, τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στον Γλαύκο Κληρίδη ο οποίος μετά από 60 χρόνια συμβίωσης, έμεινε μόνος. Έβλεπα έναν άνθρωπο με κενό βλέμμα που βίωνε την απώλεια. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκαν ένα ντοκιμαντέρ που είχα κάνει για το ΡΙΚ το 1998, με το 24ωρο του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη.
Όταν έφτασα στο σπίτι του στις 5:30 το πρωί, μου είχε ανοίξει με την ρόμπα και πήγε κατ' ευθείαν στη κουζίνα να φτιάξει καφέ. Μου ζήτησε να μιλάμε χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσει η Λίλα (Ειρήνη) η οποία κοιμόταν στον πάνω όροφο.
Το μεσημέρι κάτσαμε να φάμε μαζί στο Προεδρικό Μέγαρο, φασόλια. το τραπέζι, μαζί μας κάθισε και η Ειρήνη η οποία παρακολουθούσε την κουβέντα μου με τον Πρόεδρο χωρίς να παρεμβαίνει και χωρίς να προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της. Μόνο σε κάποια στιγμή που ο Γλαύκος Κληρίδης είπε ένα ανέκδοτο, γέλασε. Τότε αντιλήφθηκα πως αν και δεν μιλούσε ελληνικά, μπορούσε να καταλαβαίνει τα πάντα.
Το 1993 όταν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Γλαύκος Κληρίδης ένοιωσα ανακούφιση καθώς είχε υποσχεθεί τον "ενταφιασμό" των ιδεών Γκάλι. Δυστυχώς το 2003 μας οδήγησε στο σχέδιο Ανάν και αυτό ήταν που άλλαξε την στάση μου απέναντι του. Βεβαίως μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, ξέχασα και το 2003 και την στάση του στο δημοψήφισμα του 2004.
Μπροστά μου είχα έναν άνθρωπο που το μόνο που θέλησα ήταν να τουσ φίξω το χέρι και να τον συλλυπηθώ. Καλή δύναμη Πρόεδρε.